
Oordelen.
Oordelen doen we dagelijks. Bij alles wat we doen. We oordelen over anderen, oordelen over onszelf en we oordelen over situaties. Heel de dag (vaak onbewust) oordelen we. De vraag is alleen: Waarom oordelen we? Wat voor meerwaarde geeft het ons om te oordelen over wat een ander doet of hoe een ander denkt?
Ga je je door een oordeel te vellen over iemand anders zijn/haar uiterlijk je beter voelen? Ga je door te oordelen over hoe iemand leeft jezelf meer voelen dan de ander? Ook ik oordeel. En ik ben me er steeds meer van bewust dat het hebben van oordelen mij niets brengt. Het laat me niet beter voelen. Ik word er niet gelukkiger van. Maar waarom doe ik het dan? Misschien is het mens eigen om regelmatig te oordelen over anderen. Door te oordelen zeg je eigenlijk dat een ander beter of minder is dan jij. Tenminste die gedachte heb ik er bij.
Door te oordelen geloof je de emotie die het oproept.
Door te oordelen zetten we meteen een emotie, een gevoel in het verhaal. Je gaat die emotie geloven. Hoe vaak gebeurt het dat je iets meemaakt en dat je om de gebeurtenis zelf een heel verhaal bouwt. Een verhaal over hoe slecht het was, hoe pijnlijk het was, hoe raar je iets vond. Je gaat dit verhaal dat jezelf creëert geloven. Met alles erop en eraan. Het wordt jouw werkelijkheid.
Maar is alles wat je ziet als jouw werkelijkheid ook waar? Was die situatie echt pijnlijk of maakte het gevoel dat het bij je opriep de situatie pijnlijk? Is de ander werkelijk stom bezig of maakt de ander gewoon andere beslissingen zoals jij ook je eigen beslissingen maakt?
Wat als je het oordeel van de situatie c.q. gebeurtenis afhaalt? Wat blijf er dan over? En wat overblijft is dat echt zo erg als je in eerste instantie dacht?
Tatoeages zijn ordinair.
Neem nou mijn ouders. Mijn zoon wil graag een tatoeage. Mijn ouders hebben een duidelijk oordeel over mensen met tatoeages. Zij zien dat als hun mening. Maar in alles, zowel verbaal als non-verbaal, veroordelen ze het. Ze vinden tatoeages ordinair, wat een behoorlijk oordeel is in mijn ogen.
Zij hoorde dat hun kleinzoon, mijn zoon, een tatoeage wil gaan zetten. Dat gaf meteen reactie. “Dat gaat hij toch niet doen, he? Hij moet echt beter weten! Dit is zo slecht voor zijn toekomst.” En natuurlijk de reactie waar ik op gewacht had “Jeetje Jolan, dat laat je toch niet toe? Dit is zo ordinair!”
Wat ze nu zeggen is dat mijn zoon, hun kleinzoon die tot nu toe in hun ogen een goede, nette jongen was, een ordinaire jongen wordt vanaf het moment dat hij die tatoeage laat zetten. Waarom? Verandert deze tatoeage zijn gedrag? Zijn persoonlijkheid? Ik denk het niet. Sterker nog, ik weet dat dat niet gaat gebeuren. Mijn zoon is 22 jaar. Hij is volwassen, absoluut geen domme jongen en goed in staat om voor zichzelf de juiste keuzes te maken. Dit is zijn keuze.
Wat als je het oordeel loslaat?
Wat als mijn ouders hun oordeel over tatoeages loslaten en werkelijk zien wat de situatie is. Hun kleinzoon siert zijn bovenarm op met een tekening die voor hem veel betekenis heeft. Meer niet. Wat is daar erg aan?
Natuurlijk mogen ze een mening hebben. Die heb ik ook. Zelf zou ik niet voor een tatoeage kiezen. Gewoonweg omdat ik het bij mezelf niet mooi vind. Maar dat betekent niet dat als ik het bij een ander zie die ander minder is dan ik. Mijn ouders hoeven het ook niet mooi te vinden, maar door het af te keuren (want dat doen zij door hun oordeel er aan te geven) creëren ze een situatie dat de ander (in dit geval mijn zoon) fout bezig is.
Wanneer zij geen oordeel hadden over deze actie van mijn zoon hadden ze mijn zoon in zijn waarde gelaten. Niet dat hij er onder lijdt, want die tatoeage gaat er gewoon komen. Hij staat tenslotte achter zijn keuze. Het is alleen zo jammer vind ik. Door er geen oordeel aan te geven hadden zij zijn mededeling ook als mededeling kunnen zien. Niets meer. Nu ze meteen met hun oordeel zijn gekomen is dit een veel groter ding geworden.
Niemand is beter dan de ander. Waarom oordelen we dan nog?
Zo gaat dat met alles. En wanneer iets een ding wordt dan komen er discussies over wat waar is en wat niet. Je geeft een waardeoordeel over iemand. Die persoon voelt zich dan minder dan de ander. Gevolg: boosheid, frustratie, geïrriteerdheid bij beide partijen.
Maar wat als je over een situatie geen oordeel zou geven? Wat gebeurt er als je het oordeel weghaalt? Wat blijft er dan over?
Weinig. Alleen het gegeven. In dit geval; er komt een tatoeage op de bovenarm van mijn zoon. En dan realiseer je je dat dat oké is. Het mag er zijn. Als die situatie voor de ander fijn is en de ander is blij met zijn keuze wat is daar dan mis mee? Niks!
Hoeveel rust zal het ons geven als we niet meer oordelen? Heel veel rust denk ik. En alle energie die daardoor overblijft kan je dan besteden aan zaken die voor jou echt belangrijk zijn. Want zolang je blijft oordelen over anderen, ben je meer met het leven van de ander bezig dan met je eigen leven. Hierdoor doe je jezelf enorm veel te kort.
Zonder oordelen zou de wereld denk ik een stuk mooier en rustiger zijn. Tenslotte is niemand beter dan de ander. We staan hoogstens anders in het leven. Wat is daar mis mee?